สำนักข่าวหุ้นอินไซด์ (14 ตุลาคม 2568 )-----การปรับเพิ่มอัตราภาษีนำเข้าเหล็กของสหรัฐฯ เป็น 50% เพิ่มความเสี่ยงให้เหล็กจากต่างประเทศทะลักเข้ามามากขึ้น 

การเพิ่มภาษีนำเข้าเหล็กภายใต้มาตรา 232 ส่งผลกระทบทางตรงต่ออุตสาหกรรมเหล็กของไทยในด้านต้นทุนทางภาษีที่สูงขึ้น แต่คาดว่าผลกระทบค่อนข้างจำกัด เนื่องจากมูลค่าการส่งออกเหล็กของไทยมีสัดส่วนที่ไม่มากเมื่อเทียบกับมูลค่าการผลิตเพื่อใช้งานในประเทศ อย่างไรก็ตาม ผลกระทบที่คาดว่าจะมีนัยสำคัญต่ออุตสาหกรรมเหล็กไทยคือ ผลทางอ้อมจากการที่เหล็กจากประเทศที่เคยได้รับการยกเว้นภาษีจะถูกระบายเข้ามายังไทยมากขึ้น ทั้งเหล็กคุณภาพสูงจากผู้ผลิตเหล็กที่มีศักยภาพในเอเชีย ได้แก่ ญี่ปุ่น และเกาหลีใต้ ซึ่งสามารถขนส่งระบายสินค้ามายังไทยได้สะดวก ซ้ำเติมปัญหาเหล็กราคาถูกจากจีนที่ยังคงถูกส่งเข้ามาจำหน่ายในไทยอย่างต่อเนื่องจากโครงสร้างต้นทุนที่ต่ำ ทำให้มีความได้เปรียบในการกำหนดราคาได้ต่ำกว่าเหล็กที่ผลิตในไทย 

เหล็กจากต่างประเทศที่ถูกระบายเข้ามาจะซ้ำเติมให้อัตราการใช้กำลังการผลิตเหล็กของไทยให้ลดต่ำลงกว่าเดิม จากผลผลิตเหล็กที่ลดลงอย่างต่อเนื่อง ในช่วงปี 2019-2025 ผลผลิตเหล็กไทยลดลงต่อเนื่อง 2.5%CAGR เนื่องจากราคาเหล็กที่ผลิตในประเทศไม่สามารถแข่งขันกับราคาเหล็กนำเข้าได้ ประกอบกับกำลังการผลิตเหล็กโดยรวมของประเทศที่เพิ่มขึ้นจากการตั้งโรงงานเหล็กแห่งใหม่ของนักลงทุนจากต่างชาติ ส่งผลให้อัตราการใช้กำลังการผลิตเหล็กของไทยโดยเฉลี่ยจากเดิมซึ่งเคยอยู่ที่ประมาณ 57% ในปี 2016 ลดลงมาอยู่ที่ประมาณ 40% ในช่วงปี 2024-2025 ซึ่งหากมีการนำเข้าเหล็กเพิ่มขึ้น และเหล็กไทยยังไม่สามารถแข่งขันได้ ก็จะส่งผลให้ผลผลิตเหล็กและอัตราการใช้กำลังการผลิตเหล็กของไทยมีแนวโน้มลดลงไปอีก สะท้อนวิกฤตของอุตสาหกรรมการผลิตเหล็กของไทยที่จำเป็นต้องได้รับการแก้ไขอย่างเร่งด่วน

การประกาศพ่วงสินค้าอนุพันธ์ภายใต้มาตรา 232 จะกดดันให้การใช้งานวัสดุชิ้นส่วนที่เป็นเหล็กที่ผลิตในประเทศลดลง นอกจากนี้ สินค้าจากไทยมีโอกาสถูกจับตาเรื่องการสวมสิทธิ์การกำหนดสินค้าที่มีเหล็กเป็นส่วนประกอบ 407 รายการที่ต้องเสียภาษีในอัตรา 50% จะกดดันให้ผู้ผลิตสินค้าในอุตสาหกรรมต่อเนื่องของไทยที่พึ่งพาการส่งออกไปยังสหรัฐฯ มีแนวโน้มหาวัสดุอื่นมาทดแทน ทำให้การใช้งานชิ้นส่วนและบรรจุภัณฑ์ที่เป็นเหล็กซึ่งผลิตในประเทศมีความเสี่ยงที่ความต้องการจะลดลง นอกจากนี้ การผลิตเหล็กและสินค้าในกลุ่มที่มีเหล็กเป็นส่วนประกอบของไทย มีสัดส่วนของมูลค่าการผลิตในประเทศ (Local content/Value added) ค่อนข้างต่ำ ซึ่งเป็นความเสี่ยงในการถูกพิจารณาให้สินค้าจากไทยเข้าข่ายสินค้าที่มีการสวมสิทธิ์ (Transshipment) ซึ่งจะถูกเก็บภาษีในอัตราที่สูงขึ้นอีก 


ผู้ประกอบการสามารถปรับตัวด้วยการเพิ่มประสิทธิภาพการผลิต และยกระดับไปสู่การผลิตสินค้าที่มีมูลค่าเพิ่ม เพื่อความอยู่รอดในระยะยาว
ในระยะสั้น ผู้ประกอบการอาจแสวงหาตลาดใหม่เพื่อลดการพึ่งพาตลาดสหรัฐฯ เช่น ยุโรป ตะวันออกกลาง แอฟริกา ลาตินอเมริกา ขณะเดียวกัน ปัญหาเชิงโครงสร้างก็ยังต้องได้รับการแก้ไขควบคู่กันไป โดยเฉพาะการเพิ่มประสิทธิภาพการผลิต ผ่านการบริหารต้นทุนวัตถุดิบ การเพิ่มความยืดหยุ่นด้วยการจัดหาวัตถุดิบจาก Suppliers ที่หลากหลาย ตลอดจนการปรับปรุงเทคโนโลยีในกระบวนการผลิต นอกจากนี้ ยังต้องยกระดับไปสู่การผลิตสินค้าที่มีมูลค่าเพิ่ม เพื่อป้อนให้กับอุตสาหกรรมการผลิตสินค้าที่มีมูลค่าสูง อาทิ ยานยนต์, การบินและอวกาศ และการป้องกันประเทศ รวมถึงพัฒนาไปสู่การผลิต Green steel ที่ได้รับการรับรองมาตรฐานสากล ซึ่งกำลังเป็นที่ต้องการในห่วงโซ่อุปทานการผลิตสินค้าที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม และลดความเสี่ยงจากการใช้ภาษีคาร์บอนข้ามพรมแดนที่มีแนวโน้มถูกนำมาใช้ในหลายประเทศเพิ่มขึ้นนอกเหนือจากกลุ่มประเทศ EU 

อุตสาหกรรมเหล็กไทยยังจำเป็นต้องอาศัยการสนับสนุนจากภาครัฐ ทั้งการเพิ่มความสามารถในการแข่งขัน และการปกป้องอุตสาหกรรม 
ภาครัฐมีส่วนสำคัญในการช่วยผู้ประกอบการเหล็กที่มีความเปราะบางจากทั้งปัจจัยภายนอกและปัญหาเชิงโครงสร้างของผู้ผลิต โดยเน้นไปที่มาตรการเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขัน เช่น การปรับลดค่าไฟฟ้าสำหรับผู้ผลิตเหล็ก การเพิ่มโอกาสให้ผู้ผลิตเหล็กลงทุนในเทคโนโลยีใหม่ ๆ อย่างการสร้างแรงจูงใจด้วยมาตรการทางภาษี การจัดหาแหล่งเงินทุน การวิจัยและพัฒนาเทคโนโลยีสำหรับการผลิตเหล็กขั้นสูง สำหรับการปกป้องอุตสาหกรรมภาครัฐสามารถใช้มาตรการที่มีอยู่ เช่น Anti-dumping, Anti-circumvention รวมไปถึงความเข้มงวดในการอนุญาตจัดตั้งโรงงานเหล็กแห่งใหม่ของผู้ผลิตเหล็กจากต่างประเทศ กระตุ้นความต้องการใช้งานเหล็กไทยผ่านกระบวนการจัดซื้อจัดจ้างภาครัฐและภาคเอกชน การส่งเสริมการลงทุนในอุตสาหกรรมปลายน้ำ และอุตสาหกรรมสมัยใหม่ให้ใช้เหล็กที่ผลิตในประเทศในสัดส่วนสูง

เหตุใดสหรัฐฯ ต้องเก็บภาษีนำเข้าเหล็กในอัตราสูงถึง 50% ?
เหล็กถูกจัดว่าเป็น “Critical material” ภายใต้นโยบายการค้าที่ให้ความสำคัญกับสหรัฐฯ เป็นอันดับแรก (America first trade policy) เนื่องจากจำเป็นต้องใช้สำหรับการผลิตยุทโธปกรณ์ สร้างสะพาน ถนน เรือเดินสมุทร และโครงสร้างระบบขนส่งพลังงาน ซึ่งเกี่ยวข้องกับความมั่นคงของชาติ ประกอบกับที่ผ่านมา สหรัฐฯ มีการพึ่งพาเหล็กนำเข้าปริมาณมาก ส่งผลให้รัฐบาลประเมินว่าจะมีความเสี่ยงที่จะกระทบต่อความมั่นคง และโครงสร้างพื้นฐานสำคัญของประเทศให้เปราะบาง โดยเฉพาะหากเกิดสถานการณ์ที่อาจส่งผลกระทบต่อห่วงโซ่อุปทานเหล็กนอกจากนี้ การนำเข้าเหล็กจากต่างประเทศปริมาณมาก โดยเฉพาะประเทศใกล้เคียงที่มีศักยภาพในการผลิตเหล็ก อย่างแคนาดา, เม็กซิโก และบราซิล รวมถึงการนำเข้าเหล็กจากจีน ซึ่งเป็นประเทศคู่กรณีสำคัญในการดำเนินนโยบายสงครามการค้า ก็ส่งผลให้อุตสาหกรรมเหล็กของสหรัฐฯ ต้องเผชิญปัจจัยกดดันรอบด้าน ทั้งการใช้กำลังการผลิตเหล็กในประเทศที่ลดลงจนทำให้โรงงานเหล็กจำนวนหนึ่งต้องปิดกิจการ การสูญเสียการจ้างงานในอุตสาหกรรมเหล็กกว่า 30,000 ตำแหน่ง โดยเฉพาะใน เพนซิลเวเนีย, โอไฮโอ และ มิชิแกน ที่มีแรงงานถูกเลิกจ้างเป็นจำนวนมาก การลงทุนในเทคโนโลยีการผลิตเหล็กและโรงงานใหม่ที่ลดลงเนื่องจากขาดความคุ้มค่าในการลงทุน ที่ทำให้อุตสาหกรรมเหล็กของสหรัฐฯ มีความเสี่ยงที่จะสูญเสียขีดความสามารถในการผลิตเหล็กคุณภาพสูงในระยะยาวสหรัฐฯ เริ่มใช้มาตรการทางภาษีสำหรับการนำเข้าเหล็กและอะลูมิเนียม ภายใต้ Section 232 of the Trade Expansion Act of 1962 เป็นครั้งแรกในปี 2018 โดยกำหนดอัตราภาษีนำเข้าสินค้าเหล็กที่ 25% และอะลูมิเนียมที่ 10% ตามนโยบายของโดนัลด์ ทรัมป์ ที่ดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีเป็นสมัยแรก อย่างไรก็ตาม แคนาดา และเม็กซิโกประสบความสำเร็จในการเจรจาต่อรอง เพื่อยกเว้นภาษีเหล็กดังกล่าว (Exemption) ส่วนเกาหลีใต้, บราซิล, อาร์เจนตินา, ญี่ปุ่น, สหภาพยุโรป และสหราชอาณาจักร แม้จะเจรจาต่อรองได้รับการยกเว้นภาษี 25% แต่ก็เป็นการยกเว้นแบบไม่สมบูรณ์ เนื่องจากมีการกำหนดปริมาณการนำเข้า หรือประเภทสินค้านำเข้าที่จะไม่เสียภาษีในอัตราดังกล่าว (Tariff-Rate Quotas : TRQ) ขณะที่ประเทศส่วนใหญ่ รวมถึงไทย ถูกกำหนดอัตราภาษีนำเข้าสินค้าเหล็กในอัตรา 25% ตั้งแต่ปี 2018 เป็นต้นมา

ล่าสุดเมื่อเดือนมิถุนายน ที่ผ่านมา สหรัฐฯ ประกาศเพิ่มอัตราภาษีนำเข้าสินค้าเหล็กเป็น 50% ในการเข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดีสมัยที่ 2 ของโดนัลด์ ทรัมป์ ได้ประกาศใช้กฎหมายภายใต้ Section 232 (Proclamation 10896) ซึ่งกำหนดให้จัดเก็บภาษีนำเข้าสินค้าเหล็กที่ 25% ครอบคลุมจากทุกประเทศเมื่อ 12 มีนาคม 2025 โดยยุติข้อยกเว้นทางภาษีใด ๆ ที่เคยมีมาก่อนหน้า และประกาศเพิ่มอัตราภาษีนำเข้าสินค้าเหล็กจาก 25% เป็น 50% โดยมีผลบังคับใช้เมื่อ 4 มิถุนายน 2025 ซึ่งมีเพียงสหราชอาณาจักรเท่านั้น ที่ได้รับการผ่อนปรนให้คงอัตราภาษีนำเข้าสินค้าเหล็กไว้ที่ 25% ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีการพ่วงรายการสินค้าประเภทเครื่องใช้ไฟฟ้าที่มีชิ้นส่วนที่ทำจากเหล็กอีกกว่า 407 รายการ (Derivative products) เช่น เครื่องซักผ้า, ตู้เย็น, เครื่องอบผ้า, เครื่องล้างจาน, ตู้รถไฟ และอาหารที่บรรจุอยู่ในภาชนะเหล็กและอะลูมิเนียม ที่ต้องคำนวณสัดส่วนมูลค่าองค์ประกอบของเหล็กในสินค้าแต่ละประเภท (Steel content) เพื่อเสียภาษีในอัตรา 50% ด้วยเช่นกัน
 

มาตรการเก็บภาษีนำเข้าเหล็กของสหรัฐฯ ส่งผลกระทบแล้วหรือยัง ?
การนำเข้าสินค้าเหล็กของสหรัฐฯ ลดลงอย่างมีนัยสำคัญ หลังจากเริ่มมีการบังคับใช้มาตรการจัดเก็บอัตราภาษีเหล็กภายใต้ Section 232 แบบถ้วนหน้า โดยมูลค่าการนำเข้าสินค้าเหล็กของสหรัฐฯ ในเดือนมีนาคม 2025 อยู่ที่ 7.5 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ ลดลงมาอยู่ที่ 6.2 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ ในเดือนมิถุนายน 2025 และคาดว่าหลังจากที่สหรัฐฯ ประกาศเพิ่มอัตราภาษีนำเข้าสินค้าเหล็กเป็น 50% ซึ่งมีผลเมื่อ 4 มิถุนายน 2025 ที่ผ่านมานั้น การนำเข้าเหล็กของสหรัฐฯ จะมีแนวโน้มลดลงอย่างต่อเนื่องอย่างมีนัยสำคัญ แม้การใช้มาตรการทางภาษีจะช่วยให้การนำเข้าเหล็กของสหรัฐฯ ลดลง และสามารถกระตุ้นการผลิตเหล็กในสหรัฐฯ สะท้อนจากดัชนีผลผลิตเหล็กและผลิตภัณฑ์ที่ทำจากเหล็กของสหรัฐฯ ที่ปรับตัวสูงขึ้น หลังจากประกาศเพิ่มอัตราภาษีนำเข้าสินค้าเหล็ก แต่ในระยะข้างหน้า การขยายขอบเขตการจัดเก็บภาษีของรายการสินค้า Derivative products เพิ่มเติม อาจส่งผลกระทบไปยังอุตสาหกรรมต่อเนื่องในสหรัฐฯ ที่มีการใช้งานเหล็กในสัดส่วนสูง อาทิ การผลิตรถยนต์ การผลิตเครื่องจักร ภาคก่อสร้าง ที่อาจเผชิญความท้าทายทางด้านต้นทุนที่เพิ่มสูงขึ้น ซึ่งอาจจำเป็นต้องผลักภาระต้นทุนที่เพิ่มสูงขึ้นไปยังลูกค้า และผู้บริโภคต่อไป

นอกจากนี้ ยังต้องจับตาผลของการเข้าซื้อกิจการบริษัท U.S. Steel โดยบริษัท Nippon Steel ของญี่ปุ่น ซึ่งมีข้อตกลงที่น่าสนใจ ได้แก่ รัฐบาลสหรัฐฯ จะได้รับ "หุ้นทองคำ" (Golden share) ซึ่งให้อำนาจประธานาธิบดีในการยับยั้งการตัดสินใจสำคัญบางอย่างของบริษัท เช่น การปิดโรงงาน การย้ายสำนักงานใหญ่ การถ่ายโอนการผลิตออกนอกสหรัฐฯ ที่จะมีส่วนสำคัญต่อทิศทางอุตสาหกรรมเหล็กของสหรัฐฯ ทั้งการเพิ่มประสิทธิภาพการผลิตจากการถ่ายทอดเทคโนโลยีสมัยใหม่จากญี่ปุ่น ที่จะช่วยให้บริษัท U.S. Steel มีความสามารถในการแข่งขันมากขึ้น รวมถึงสามารถรักษาฐานการผลิตและการจ้างงาน นอกจากนี้ ดีลดังกล่าวจะส่งผลให้บริษัท Nippon Steel กลายเป็นผู้ผลิตเหล็กรายใหญ่อันดับสองของโลก รองจากบริษัท China Baowu Group จากจีน ซึ่งจะทำให้บริษัท Nippon Steel มีบทบาทสำคัญในการกำหนดทิศทางราคา และมีความได้เปรียบในการแข่งขันในตลาดโลกมากขึ้น ผู้ส่งออกที่ได้รับผลกระทบจากมาตรการภาษีนำเข้าสินค้าเหล็กของสหรัฐฯ ประกอบด้วยผู้ส่งออกจากประเทศที่เคยได้รับการยกเว้นอัตราภาษีนำเข้าเหล็ก (Exemptions) และประเทศที่เคยได้รับ Tariff-Rate Quotas (TRQs) ภายใต้ Section 232 ได้แก่ แคนาดา, เม็กซิโก, บราซิล, อาร์เจนตินา, ออสเตรเลีย, สหราชอาณาจักร, สหภาพยุโรป, ญี่ปุ่น, เกาหลีใต้ และยูเครน ที่ล้วนเป็นประเทศผู้ส่งออกสินค้าเหล็กที่สำคัญไปยังสหรัฐฯ ซึ่งต้องเผชิญกับต้นทุนทางภาษีที่เพิ่มขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ โดยการส่งออกเหล็กจากกลุ่มประเทศดังกล่าวไปยังสหรัฐฯ ลดลงอย่างมีนัยสำคัญหลังจากที่มีการบังคับใช้มาตรการจัดเก็บภาษีนำเข้าเหล็กแบบถ้วนหน้า โดยเฉพาะแคนาดา ซึ่งเป็นประเทศผู้ส่งออกเหล็กสำคัญ ที่สหรัฐฯ มีการนำเข้าเหล็กจากแคนาดาคิดเป็นสัดส่วนกว่า 16% ของมูลค่าการนำเข้าเหล็กของสหรัฐฯ โดยรวม อุปสรรคในการส่งออกสินค้าเหล็กไปยังสหรัฐฯ จากมาตรการภาษีนำเข้าสินค้าเหล็ก ส่งผลให้ประเทศผู้ส่งออกเหล็กที่สำคัญ ปรับตัวรับมือในรูปแบบต่าง ๆ โดยพบว่าแคนาดา, เม็กซิโก และบราซิล ซึ่งเป็นผู้ส่งออกเหล็กรายสำคัญไปจำหน่ายยังสหรัฐฯ ต่างพิจารณาใช้มาตรการภาษีเพื่อตอบโต้สหรัฐฯ ในระยะสั้น รวมถึงวางแผนการรับมือในระยะยาว เช่น การขอเจรจาทางการค้าเพื่อขอโควตาการนำเข้าสินค้าเป็นพิเศษ การกำหนด Tariff-rate quotas เพื่อป้องกันไม่ให้เหล็กที่ถูกกีดกันโดยสหรัฐฯ ทะลักเข้ามาตีตลาดในประเทศ นอกจากนี้ อาเซียนยังเป็นเป้าหมายสำคัญในการระบายสินค้าเหล็ก โดยส่งผลให้ประเทศต่าง ๆ ในอาเซียนได้มีการออกมาตรการปกป้องอุตสาหกรรมเหล็กในประเทศ เช่น มาตรการตอบโต้การทุ่มตลาด (Anti-dumping : AD) มาตรการตอบโต้การหลบเลี่ยงมาตรการ AD (Anti-circumvention : AC) อีกทั้ง ยังพบว่าเวียดนาม และมาเลเซีย มีการใช้มาตรการที่เข้มงวดมากขึ้น โดยมีการเพิ่มอัตราภาษีนำเข้าสินค้าเหล็ก เพื่อปกป้องอุตสาหกรรมเหล็กในประเทศจากการทะลักเข้ามาของสินค้าเหล็กจากต่างประเทศ หลังจากที่เริ่มเห็นสัญญาณของการปรับตัวเพื่อหาตลาดใหม่ ของประเทศที่ได้รับผลกระทบจากมาตรการภาษีนำเข้าสินค้าเหล็กของสหรัฐฯ

มาตรการเก็บภาษีนำเข้าเหล็กของสหรัฐฯ กระทบอุตสาหกรรมเหล็กไทยอย่างไร ?
การปรับเพิ่มอัตราภาษีนำเข้าเหล็กของสหรัฐฯ เป็น 50% ส่งผลกระทบทางตรงต่อความสามารถในการแข่งขันของสินค้าเหล็กส่งออกของไทย จากภาระต้นทุนภาษีเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ประกอบกับประเทศคู่แข่งได้เปรียบทางด้านโครงสร้างต้นทุนการผลิตสินค้าที่ต่ำกว่า มูลค่าการส่งออกเหล็กและผลิตภัณฑ์ที่ทำจากเหล็กที่ไทยมีการส่งออกไปยังสหรัฐฯ คิดเป็นสัดส่วนประมาณ 20% ของมูลค่าการส่งออกเหล็กและผลิตภัณฑ์ที่ทำจากเหล็กทั้งหมดของไทยโดยรวม โดยส่วนใหญ่เป็นผลิตภัณฑ์ที่ทำจากเหล็ก ได้แก่ เตาอบ และอุปกรณ์ทำอาหาร, เหล็กโครงสร้างอาคาร, ท่อเหล็ก, ข้อต่อ, ลวด, ตะปูเกลียว, เหล็กแผ่น และเหล็กแถบ


ทั้งนี้การประกาศให้การนำเข้าเหล็กไปยังสหรัฐฯ จากทุกประเทศ ต้องถูกจัดเก็บภาษีนำเข้าในอัตรา 25% ในเดือนมีนาคม 2025 กระทบต่อการส่งออกสินค้าเหล็กจากไทยไปยังสหรัฐฯ ไม่มากนัก เนื่องจากสินค้าเหล็กของไทยถูกจัดเก็บภาษีนำเข้าในอัตราดังกล่าวมาตั้งแต่ปี 2018 ประกอบกับสินค้าเหล็กไทยยังคงมีโอกาสในตลาดสหรัฐฯ ในช่วง 6 เดือน ถึง 1 ปี หลังจากประกาศมาตรการ เนื่องจากปริมาณการผลิตเหล็กในสหรัฐฯ ยังคงไม่สอดคล้องกับความต้องการใช้งาน และจำเป็นต้องอาศัยระยะเวลาในการปรับการผลิต สะท้อนจากมูลค่าส่งออกเหล็กและผลิตภัณฑ์ที่ทำจากเหล็กของไทยไปยังสหรัฐอเมริกาในช่วงครึ่งปีแรกของปี 2025 ที่ยังสามารถเติบโต 2.3% เมื่อเทียบกับมูลค่าการส่งออกในช่วงครึ่งปีแรกของปีก่อน

อย่างไรก็ตาม SCB EIC มองว่า หลังจากที่มีการปรับเพิ่มอัตราภาษีเหล็กนำเข้าของสหรัฐฯ จาก 25% เป็น 50% 
ในเดือนมิถุนายน 2025 ที่ผ่านมา จะเป็นแรงกดดันต่อการส่งออกเหล็กไทยไปสหรัฐฯ มากขึ้น จากภาระต้นทุนภาษีที่เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว แม้ว่าการใช้มาตรการทางภาษีเหล็กนำเข้าในรอบล่าสุดนี้ จะเป็นอัตราเดียวกันกับทุกประเทศทั่วโลก (ยกเว้น สหราชอาณาจักรที่ถูกเก็บในอัตรา 25%) แต่การส่งออกสินค้าเหล็กไทยก็ยังไม่สามารถแข่งขันกับประเทศคู่แข่งที่มีศักยภาพในการส่งออกเหล็กสูงกว่าได้ ทั้งอินเดีย, เวียดนาม และมาเลเซีย ที่ล้วนเป็นประเทศที่มีที่ตั้งอยู่ใกล้เคียงกับไทย และมีการผลิตสินค้าเหล็กตั้งแต่เหล็กต้นน้ำ ทำให้ได้เปรียบทางด้านโครงสร้างต้นทุนการผลิตสินค้าที่ต่ำกว่า และมีความสามารถในการแข่งขันด้านราคาได้ดีกว่าสินค้าเหล็กไทย ขณะที่ความสามารถในการแบกรับภาระต้นทุนภาษีที่เพิ่มขึ้นของสินค้าเหล็กที่ผลิตในไทยอาจทำได้ไม่มาก เนื่องจากอัตรากำไรอยู่ในระดับต่ำอยู่แล้ว จึงจำเป็นต้องส่งผ่านต้นทุนส่วนเพิ่มนี้ไปยังผู้บริโภค และกระทบความสามารถในการแข่งขันส่งออกสินค้าเหล็กของไทยไปยังสหรัฐฯ มากขึ้น
ในส่วนของผลกระทบทางอ้อม SCB EIC ประเมินว่า เหล็กจากต่างประเทศจะถูกระบายเข้ามายังไทยมากขึ้น หลังจากที่มีการบังคับใช้อัตราภาษีเหล็กนำเข้าของสหรัฐฯ จาก 25% เป็น 50% โดยเฉพาะเหล็กคุณภาพสูงจากญี่ปุ่น และเกาหลีใต้ ซ้ำเติมผลกระทบจากปัญหาเหล็กจีนทะลักที่มีอยู่แต่เดิม การส่งสินค้าเหล็กไปจำหน่ายยังสหรัฐฯ ของประเทศผู้ส่งออกสินค้าเหล็กรายสำคัญจะเผชิญอัตราภาษีที่สูงขึ้น ทำให้ต้องหาตลาดระบายสินค้าเหล็ก ทั้งนี้อาเซียนเป็นหนึ่งในภูมิภาคที่จะเป็นแหล่งระบายสินค้าเหล็กของประเทศผู้ส่งออกสินค้าเหล็กรายสำคัญ โดยเฉพาะจีน, ญี่ปุ่น และเกาหลีใต้ ซึ่งไทยเป็นหนึ่งในประเทศที่มีความเสี่ยงในการเป็นจุดมุ่งหมายในการระบายสินค้าเหล็ก โดยเฉพาะเหล็กคุณภาพสูงจากผู้ผลิตเหล็กที่มีศักยภาพในเอเชีย ได้แก่ ญี่ปุ่น และเกาหลีใต้ ซึ่งทั้งสองประเทศนี้ เคยได้รับการยกเว้นภาษีด้วย Tariff-Rate Quotas (TRQs) ประกอบกับยังมีที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากไทย จึงทำให้สามารถขนส่งระบายสินค้ามายังไทยได้อย่างสะดวก และรวดเร็วกว่าประเทศที่อยู่ในภูมิภาคอื่น ๆ ที่อยู่ไกลออกไป


ขณะที่เหล็กไทยยังคงเผชิญภาวะวิกฤตเหล็กจีนทะลัก (China influx) โดยเหล็กราคาถูกจากจีนยังคงถูกส่งเข้ามาจำหน่ายในไทยอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าจีนจะไม่ได้รับผลกระทบจากการเพิ่มอัตราภาษีนำเข้าเหล็กและอะลูมิเนียมของสหรัฐฯ ก็ตาม เนื่องจากจีนไม่ใช่ประเทศผู้ส่งออกเหล็กรายใหญ่โดยตรงไปยังสหรัฐอเมริกา และถูกเก็บภาษีตอบโต้การทุ่มตลาด (Anti-dumping) และภาษีตอบโต้การอุดหนุน (Countervailing Duty - CVD) ในอัตราสูงมาตั้งแต่ก่อนมีการประกาศใช้มาตร 232 จนทำให้ปริมาณการส่งออกเหล็กจากจีนไปยังสหรัฐอเมริกามีสัดส่วนไม่มากเมื่อเทียบกับมูลค่าการส่งออกเหล็กทั้งหมดของจีน อย่างไรก็ตาม ปริมาณการผลิตเหล็กโดยรวมของจีนนั้นมากเป็นอันดับ 1 ของโลก และมีประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นเป้าหมายหลักของการส่งออก โดยจีนมีโครงสร้างต้นทุนที่ต่ำกว่าจากการผลิตปริมาณมากที่ทำให้เกิดการประหยัดต่อขนาด (Economies of scale) ทำให้มีความได้เปรียบในการกำหนดราคาได้ต่ำกว่าเหล็กที่ผลิตในภูมิภาคนี้ ประกอบกับวิกฤตอสังหาริมทรัพย์ในจีนที่ยังคงซบเซาจากภาวะอุปทานล้นตลาด การลงทุนในอสังหาริมทรัพย์ใหม่ยังหดตัว เนื่องจากผู้พัฒนาอสังหาริมทรัพย์ประสบปัญหาทางการเงินและหนี้สินสูง รวมถึงครัวเรือนจีนมีความไม่มั่นใจในตลาดที่อยู่อาศัยและภาวะเศรษฐกิจที่ชะลอตัวจากมาตรการภาษีของสหรัฐฯ ทำให้ชะลอการซื้อที่อยู่อาศัยออกไป ส่งผลให้ปริมาณการใช้งานเหล็กในจีนฟื้นตัวได้ยาก 

ทั้งนี้ที่ผ่านมาเหล็กที่ทะลักเข้ามาในไทยมักเป็นเหล็กสำเร็จรูปขั้นกลาง อย่างเหล็กแผ่นรีดร้อนชนิดม้วน (Hot-rolled coil) เพื่อนำไปผลิตต่อเป็นเหล็กสำเร็จรูปขั้นปลาย แต่พบว่า ไทยมีแนวโน้มนำเข้าสินค้าเหล็กสำเร็จรูปขั้นปลาย รวมถึงผลิตภัณฑ์ปลายน้ำที่ทำจากเหล็ก เช่น เหล็กขึ้นรูป (Sections) แผ่นเคลือบหรือทาสี (Color-coated steel) เพิ่มมากขึ้น ส่งผลให้ผู้ผลิตเหล็กสำเร็จรูปขั้นปลายของไทยต้องเผชิญการแข่งขันที่รุนแรงขึ้น โดยเฉพาะกับเหล็กนำเข้าที่มีคุณภาพ และสามารถกำหนดราคาขายต่ำกว่าเหล็กที่ผลิตในประเทศ อีกทั้ง การนำเข้าสินค้าเหล็กสำเร็จรูปขั้นปลาย รวมถึงผลิตภัณฑ์ปลายน้ำที่ทำจากเหล็กเพิ่มมากขึ้น ยังกระทบไปยังความต้องการใช้งานเหล็กสำเร็จรูปกลางน้ำที่ผลิตในประเทศ อาทิ เหล็กแผ่นรีดร้อน เหล็กแผ่นรีดเย็น ที่แต่เดิมต้องแข่งขันรุนแรงกับสินค้านำเข้าอยู่แล้ว ซึ่งจะถูกซ้ำเติมด้วยความต้องการใช้ที่ลดลง เนื่องจากการนำไปใช้สำหรับเป็นวัตถุดิบที่นำไปผลิตต่อเป็นสินค้าสำเร็จรูปขั้นปลายลดลงอีกด้วย
การกำหนดสินค้าอนุพันธ์เพิ่มเติมภายใต้มาตรา 232 จะเป็นปัจจัยกดดันให้ผู้ผลิตสินค้าในกลุ่มดังกล่าวพิจารณาปรับเปลี่ยนวัสดุของผลิตภัณฑ์ ซึ่งจะส่งผลกระทบต่อความต้องการใช้งานชิ้นส่วนที่ทำจากเหล็กลดลง โดยสินค้าอนุพันธ์ (Derivative products) จำนวน 407 รายการ อาทิ ชิ้นส่วนรถยนต์, เครื่องใช้ไฟฟ้า, เครื่องจักรหนัก, เฟอร์นิเจอร์ และสินค้าอุปโภคบริโภคที่มีบรรจุภัณฑ์ที่เป็นเหล็ก จะต้องถูกนำส่วนประกอบที่เป็นเหล็ก (Steel content) ไปคำนวณอัตราภาษีในอัตรา 50% ส่งผลให้สินค้าเหล่านี้มีต้นทุนที่เพิ่มขึ้นในอุตสาหกรรมต่อเนื่องที่มีการผลิตสินค้าเพื่อส่งออกไปยังสหรัฐอเมริกา และก่อให้เกิดความยุ่งยากในพิธีศุลกากร เนื่องจากผู้ส่งออกจะต้องรายงานมูลค่าและปริมาณของส่วนประกอบที่เป็นเหล็ก/อะลูมิเนียม และที่มาของโลหะ (Melted and Poured/Smelted and Cast) อย่างละเอียด ซึ่งเพิ่มภาระด้านเอกสารและกระบวนการตรวจสอบ 

สำหรับบางผลิตภัณฑ์ ผู้ผลิตมีแนวโน้มที่จะพิจารณาเปลี่ยนไปใช้วัสดุทดแทนชิ้นส่วนที่เป็นเหล็ก โดยเฉพาะสินค้าที่มีบรรจุภัณฑ์ที่เป็นเหล็กซึ่งสามารถหาวัสดุอื่นทดแทนได้ง่าย รวมถึงกลุ่มเครื่องใช้ไฟฟ้าขนาดเล็ก เพื่อลดภาระภาษีนำเข้าที่เพิ่มขึ้น และลดความยุ่งยากในการตรวจสอบและรายงานที่มาของชิ้นส่วนวัตถุดิบ โดยยังคงความสามารถในการแข่งขันในตลาดสหรัฐฯ ได้ ซึ่งการใช้วัสดุทดแทนจะส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงรูปแบบของอุปสงค์ชิ้นส่วนเหล็กประเภทต่าง ๆ อาทิ กระป๋อง เหล็กขึ้นรูป ที่มีการผลิตในประเทศลดลง กดดันรายได้ของผู้ผลิตชิ้นส่วนดังกล่าวให้ลดลงตามด้วยเช่นกันนอกจากนี้ อุตสาหกรรมเหล็กของไทยมีความเสี่ยงค่อนข้างสูงในการถูกประเมินว่าเป็นสินค้าที่มีการสวมสิทธิ์ (Transshipment) เนื่องจากมูลค่าเพิ่มในภาคการผลิตในประเทศ (Local Content / Value Added) ค่อนข้างต่ำ ซึ่งเป็นผลจากการนำเข้าวัตถุดิบจากต่างประเทศในสัดส่วนที่ค่อนข้างสูง ทั้งการผลิตเหล็กกล้า และการผลิตสินค้ากลุ่มสินค้าอนุพันธ์ เช่น ชิ้นส่วนยานยนต์ เครื่องจักร เฟอร์นิเจอร์ ฯลฯ ซึ่งเป็นกลุ่มสินค้าที่ประเทศไทยมีความเชื่อมโยงในห่วงโซ่อุปทานกับต่างประเทศสูง ทำให้ยากต่อการพิสูจน์ถิ่นกำเนิดสินค้าและการสร้างมูลค่าเพิ่มในประเทศที่แท้จริง

เหล็กจากต่างประเทศที่จะถูกระบายเข้ามายังไทย ทั้งเหล็กคุณภาพสูงจากญี่ปุ่น และเกาหลีใต้ รวมถึงเหล็กราคาถูกจากจีน จะกดดันอัตราการใช้กำลังการผลิตในประเทศให้ต่ำลงต่อเนื่องและฟื้นตัวได้ยาก ทั้งในส่วนของผู้ผลิตเหล็กสำเร็จรูปขั้นกลาง และผู้ผลิตเหล็กสำเร็จรูปขั้นปลาย ซึ่งในช่วงที่ผ่านมาอุตสาหกรรมเหล็กไทยมีความเปราะบางจากวิกฤตเหล็กจีนทะลัก และได้ส่งผลให้แนวโน้มผลผลิตเหล็กของไทยในช่วงปี 2019-2025 ลดลงอย่างต่อเนื่องประมาณ 2.5%CAGR เนื่องจากเหล็กที่ผลิตในประเทศไม่สามารถแข่งขันกับเหล็กราคาถูกจากจีนได้ ผู้ผลิตจึงจำเป็นต้องลดการผลิตลงเพื่อบรรเทาภาวะขาดทุน ประกอบกับกำลังการผลิตเหล็กโดยรวมของประเทศที่เพิ่มขึ้นจากการตั้งโรงงานเหล็กแห่งใหม่ของนักลงทุนจากต่างชาติที่ได้รับการส่งเสริมการลงทุน ก็ได้ส่งผลให้อัตราการใช้กำลังการผลิตเหล็กของไทยโดยเฉลี่ยจากเดิมซึ่งเคยอยู่ที่ประมาณ 57% ในปี 2016 ลดลงมาอยู่ที่ประมาณ 40% ในช่วงปี 2024-2025 สะท้อนวิกฤตของอุตสาหกรรมการผลิตเหล็กของไทยที่จำเป็นต้องได้รับการแก้ไขอย่างเร่งด่วน 


อุตสาหกรรมเหล็กไทยจะไปต่ออย่างไรท่ามกลางความเสี่ยงรอบด้าน ?
นอกจากผู้ผลิตเหล็กไทยจะต้องรับมือกับวิกฤตเหล็กราคาถูกจาก China influx แล้ว ยังต้องเผชิญกับความท้าทายเพิ่มขึ้นจากสินค้าเหล็กจากประเทศอื่น ๆ ที่ถูกระบายเข้ามา จากผลกระทบของมาตรการปรับเพิ่มอัตราภาษีเหล็กของรัฐบาลสหรัฐฯ ด้วยเช่นกัน ซึ่งหากไม่มีการยกระดับประสิทธิภาพการผลิตสำหรับการแข่งขันกับเหล็กที่กำลังจะถูกนำเข้ามาตีตลาดมากขึ้น โดยเฉพาะกับเหล็กคุณภาพสูง และมีราคาถูกกว่า จากผู้ผลิตที่มีศักยภาพ อย่างญี่ปุ่น และเกาหลีใต้ ก็จะกระทบต่อความสามารถในการแข่งขันของเหล็กไทยที่จะเผชิญกับแรงกดดันมากขึ้นเรื่อย ๆ ตอกย้ำวิกฤตเหล็กไทยให้รุนแรงมากกว่าเดิม

SCB EIC เสนอแนวทางการปรับตัวของผู้ประกอบการ โดยหาตลาดส่งออกใหม่ที่มีศักยภาพ เพื่อรับมือผลกระทบจากการปรับเพิ่มอัตราภาษีเหล็กนำเข้าของสหรัฐฯ เป็น 50% ส่งผลกระทบทางตรงต่อความสามารถในการแข่งขันส่งออกสินค้าเหล็กของไทย จากภาระต้นทุนภาษีเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ประกอบกับประเทศคู่แข่งได้เปรียบทางด้านโครงสร้างต้นทุนการผลิตสินค้าที่ต่ำกว่า จึงอาจขยายฐานลูกค้าด้วยการแสวงหาตลาดใหม่เพื่อลดการพึ่งพาตลาดสหรัฐฯ เช่น ยุโรป, ตะวันออกกลาง, แอฟริกา ลาตินอเมริกา ที่มีการลงทุนในโครงสร้างพื้นฐาน ซึ่งขับเคลื่อนให้ความต้องการเหล็กยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องสำหรับผู้ผลิต และผู้ส่งออกสินค้าอื่น ๆ ที่มีเหล็กเป็นส่วนประกอบ (Derivative products) ที่ยังต้องพึ่งพิงตลาดสหรัฐฯ และสินค้าที่จำหน่ายเข้าข่ายที่จะต้องนำไปคำนวณภาษีภายใต้ Section 232 จำเป็นต้องจัดทำระบบข้อมูลวัตถุดิบ (Bill of materials) ที่ครบถ้วน ซึ่งประกอบด้วยปริมาณ ราคา และแหล่งที่มา เพื่อนำไปคำนวณสัดส่วนมูลค่าเหล็กที่เป็นส่วนประกอบ รวมถึงหาแนวทางในการลดภาระภาษีได้อย่างเหมาะสม โดยอาจใช้โอกาสนี้พัฒนาผลิตภัณฑ์โดยใช้วัสดุอื่นมาทดแทนชิ้นส่วนเหล็ก 

นอกจากนี้ ผู้ประกอบการไทยจำเป็นต้องปรับโครงสร้างการผลิตและจัดหาวัตถุดิบ โดยการเพิ่มสัดส่วนการใช้ Local content และจัดเตรียมเอกสารหลักฐานที่ชัดเจนในการพิสูจน์ถิ่นกำเนิดสินค้า เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกกล่าวหาว่าสวมสิทธิ์ ซึ่งเป็นความเสี่ยงที่จะถูกเรียกเก็บภาษีนำเข้าที่เป็น Transshipment tariff มากกว่าปกติ และสหรัฐอเมริกากำลังเพิ่มความเข้มงวดในการดำเนินมาตรการสำหรับสินค้าที่เข้าข่ายสวมสิทธิ์ในการส่งออกไปยังสหรัฐอเมริกา 

ขณะเดียวกัน ปัญหาเชิงโครงสร้างของอุตสาหกรรมเหล็กก็ยังต้องได้รับการแก้ไขควบคู่กันไป โดยเฉพาะการเพิ่มประสิทธิภาพ และยกระดับไปสู่การผลิตสินค้าที่มีมูลค่าเพิ่ม โดยผู้ผลิตเหล็ก และผลิตภัณฑ์ที่ทำจากเหล็ก จำเป็นต้องเพิ่มประสิทธิภาพการผลิต ผ่านการบริหารต้นทุนการจัดซื้อวัตถุดิบ การเพิ่มความยืดหยุ่นด้วยการจัดหาวัตถุดิบจาก Suppliers ที่หลากหลาย ซึ่งจะช่วยลดความเสี่ยงของการเกิดภาวะห่วงโซ่อุปทานหยุดชะงัก จากสงครามการค้าและความขัดแย้งเชิงภูมิรัฐศาสตร์ ตลอดจนการปรับปรุงเทคโนโลยีในกระบวนการผลิตเพื่อลดต้นทุน

นอกจากนี้ การแข่งขันด้านราคาอาจไม่สามารถตอบโจทย์อุตสาหกรรมเหล็กไทยได้อย่างยั่งยืน เนื่องจากข้อจำกัดด้านโครงสร้างต้นทุนของเหล็กไทยที่ยังอยู่ในระดับสูง จากการที่ไทยไม่ได้มีการผลิตเหล็กต้นน้ำ ส่งผลให้อุตสาหกรรมเหล็กไทยควรยกระดับไปสู่การผลิตสินค้าที่มีมูลค่าเพิ่ม เพื่อป้อนให้กับอุตสาหกรรมการผลิตสินค้าที่มีมูลค่าสูง (High-value added) อาทิ ยานยนต์ การบินและอวกาศ การป้องกันประเทศ ในรูปแบบการสร้างความร่วมมือพัฒนา Cluster industry เชื่อมโยงห่วงโซ่อุปทานเหล็ก กับภาคการผลิตอื่น ๆ ที่มีมูลค่าสูง รวมถึงเร่งปรับลดการปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์จากการผลิต เพื่อเพิ่มโอกาสในการเข้าสู่ Green supply chain ของสินค้าที่มีเหล็กเป็นส่วนประกอบ และช่วยลดความเสี่ยงจากการดำเนินมาตรการทางด้านภาษีคาร์บอนข้ามพรมแดน (CBAM) ในอัตราที่ค่อนข้างสูงสำหรับสินค้าในอุตสาหกรรมที่มีการปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ในปริมาณมาก ซึ่งเริ่มดำเนินการแล้วในสหภาพยุโรป (EU) และมีแนวโน้มในการขยายขอบเขตการใช้มาตรการดังกล่าวเพิ่มขึ้นในหลายประเทศทั่วโลก

อุตสาหกรรมเหล็กไทยยังจำเป็นต้องอาศัยการสนับสนุนจากภาครัฐ ทั้งมาตรการเพิ่มความสามารถ
ในการแข่งขัน และมาตรการปกป้องอุตสาหกรรม โดยภาครัฐควรดำเนินมาตรการเพิ่มความสามารถในการแข่งขัน เช่น การบรรเทาปัญหาต้นทุนสำหรับผู้ประกอบการ ผ่านมาตรการปรับลดค่าไฟฟ้าสำหรับผู้ผลิตเหล็ก การจัดหาแหล่งเงินทุนสำหรับการติดตั้งอุปกรณ์การผลิตพลังงานหมุนเวียนเพื่อลดต้นทุนด้านพลังงาน การเพิ่มโอกาสให้ผู้ผลิตเหล็กสามารถลงทุนในเทคโนโลยีใหม่ ๆ เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการผลิต และยกระดับไปสู่การผลิตสินค้าที่มีมูลค่าสูง อย่างการสร้างแรงจูงใจด้วยมาตรการทางภาษี การจัดหาแหล่งเงินทุน การสร้างความร่วมมือกับภาคเอกชนวิจัยและพัฒนาเทคโนโลยี และนวัตกรรมสำหรับการผลิตเหล็กขั้นสูง อีกทั้ง ภาครัฐอาจมีบทบาทในด้านการเปิดเจรจาทางการค้าเพื่อหาคู่ค้าใหม่และขยายตลาดส่งออกสินค้าเหล็กไทย

ขณะที่อุตสาหกรรมเหล็กไทยยังจำเป็นต้องได้รับการปกป้องจากสินค้าที่ถูกนำเข้ามาทุ่มตลาดอย่างต่อเนื่องควบคู่กันไป ซึ่งภาครัฐสามารถใช้มาตรการที่มีอยู่ เช่น Anti-dumping (AD), Anti-circumvention (AC) รวมถึงมาตรการอื่น ๆ ที่ช่วยปกป้องอุตสาหกรรมเหล็กไทยจากการค้าที่ไม่เป็นธรรม รวมไปถึงความเข้มงวดในการอนุญาตจัดตั้งโรงงานเหล็กแห่งใหม่ของผู้ผลิตเหล็กจากต่างประเทศ ที่จะกระทบให้อัตราการใช้กำลังการผลิตลดลงไปมากกว่าเดิม จนอยู่ในระดับวิกฤติ และควรคงมาตรการงดการส่งเสริมการลงทุนและการอนุญาตจัดตั้งโรงงานใหม่ไปจนกว่าจะสามารถฟื้นฟูปริมาณผลผลิตและอัตราการใช้กำลังการผลิตเหล็กของไทยได้

นอกจากนี้ ภาครัฐยังสามารถกำหนดมาตรการกระตุ้นความต้องการใช้งานเหล็กไทยผ่านกระบวนการจัดซื้อจัดจ้างภาครัฐและภาคเอกชน การส่งเสริมการลงทุนในอุตสาหกรรมปลายน้ำ และอุตสาหกรรมสมัยใหม่ให้ใช้เหล็กที่ผลิตในประเทศในสัดส่วนสูง รวมถึงเพิ่มความเข้มงวดในการตรวจสอบมาตรฐานการผลิตเหล็กของโรงงานเหล็กที่มีอยู่ในประเทศ ตลอดจนตรวจสอบคุณภาพสินค้าเหล็กนำเข้าให้เป็นไปตามที่กำหนด ซึ่งหากภาครัฐสามารถดำเนินการส่งเสริมได้อย่างครอบคลุม ทั้งการออกมาตรการส่งเสริม และปกป้องอุตสาหกรรมก็จะมีช่วยให้อุตสาหกรรมเหล็กของไทยที่กำลังเปราะบางสามารถฟื้นตัว และเพิ่มศักยภาพของผู้ประกอบการได้มากขึ้นในระยะข้างหน้า

บทวิเคราะห์โดย... https://www.scbeic.com/th/detail/product/steel-tariffs-091025